Стаю ля хаціны старой,
У якой было:
Больш нараканьняў на жыцьцё,
Як самога жыцьця,
Больш дыму лучыны,
Як сьвятла,
Больш едакоў,
Як лыжак,
Больш саганоў,
Як панцаку,
Больш цвыркуноў,
Як крошак хлеба,
Больш няспраўджаных сноў,
Як сукоў на бярвеньні.
I, быццам недаверлівы Фама,
Дакранаюся да ран –
Вуглоў пагнілых
Са сьлядамі прыкладаў і куль,
Да дзьвярэй, у якія грукалі
Ўсе навальніцы,
Да сьлепаватых вачэй шыб,
Скупых на сонца,
А на засень шчодрых, –
I пачынаю сумнявацца:
Няўжо хаціна гэта
Была калыскай песьні?..
1969
|
|
